Is het echt "zomaar" als ik - te midden van een goedgevuld leven, zo intens aan je denk dat de rest stilvalt? Is het "zomaar" dat als ik naar je foto op de kast kijk, ik voel dat ik bij je ben. Of dat jij bij mij bent? Is het "zomaar" dat ik soms - aan de andere kant van de wereld - voel dat je hier toch op bezoek kan komen? Het kan toch niet "zomaar" toeval zijn dat ik in het diepste van mijn slaap eerst mijn diepe verdriet uitschreeuw...om dan te voelen alsof ik je weer ontmoet. Levens-echt. Is het "zomaar" dat ik - als ik mijn hart naar jou laat uitgaan - meteen ook de harten voel van je andere familieleden die niet meer bij ons zijn? Is het echt allemaal "zomaar"? Ik besef dat ik echt niet geloof in "zomaar." Liefs, Kris